IJSSELSTEIN – MU18 spelen goed, maar verliezen in IJsselstein. De MU18 speelden de lastige uitwedstrijd in IJsselstein tegen de huidig nummer 2 van de competitie en verloren met 44-35.
Okee, eerst de excuses.
- Het was een uur rijden.
- Het regende
- We reden op de heenweg bijna een koe aan
- We misten Stephanie
- De borden waren van Zuid-Amerikaanse hardhout met een dikke laag anti-GreenStarsSchotenVerf
- Niemand had bereik in de hal
- De broek van de scheidsrechter
- Naomi was bijna de tenues vergeten
- De wedstrijd begon twee minuten te laat
- Geen leuke jongens in de hal
- De orkaan Sandy
- Zeer laag reservebankje
- Sally had geen eigen stiekje bij zich
- Die vader die zo boos op Trijntje werd bij de The Voice of Holland vrijdag
- Geen mascotte
- De bal was ontzettend rond
- O ja, en we misten Stephanie
Goed, maar excuses tellen niet. Excuses zijn externe factoren. En als je externe factoren de schuld geeft van verlies, zijn externe factoren ook de reden dat je wint. En dat is onzin. We zijn zelf verantwoordelijk voor verlies, net zoals we het zelf doen als we winnen.
Okee, maar wat ging er dan allemaal mis?
Turnovers, mensen. Turnovers. Dat is dat je bijvoorbeeld een bal naar voren passt en een verdediger de bal vangt. Ja, dat hadden we wel een paar keer. Per minuut. Of lopen maken voordat je dribbelt omdat je voeten sneller zijn dan je handen. Jup, turnovers, daar hadden we best wel last van. En in de eerste helft wisten we dat te compenseren dankzij onze heersende verdediging. Maar in het vierde kwart waren we er te moe voor en dat was precies het moment dat de tegenstander (met zes wisselspelers in plaats van onze twee) uitliep.
Ook niet prettig: vrije worpen. We kregen 15 vrije worpen. Omdat we hard naar de basket gingen, met lef. Van die 15 vrije worpen schoten we er… tromgeroffel… gespannen gezichten in het publiek… mensen die niet meer durven te kijken… eentje raak. Eentje. 1 uit 15. We verloren met 44-35. Dat is 9 puntjes verschil. En we schoten 14 vrije worpen mis. Dat betekent dus een week lang kaarsjes branden voor alle gemiste vrije worpen. KRO’s Spoorloos inschakelen om te kijken of we die gemiste vrije worpen nog terug kunnen vinden. Zielige tweets op Twitter plaatsen met teksten als “PLS RT als je ook moet huilen van de 14 gemiste vrije worpen”. We misten die vrije worpen echt. Heel erg.
Ergens in de buurt van IJsselstein staan er nu 14 gemiste vrije worpen door een regenachtige ruit met een betraand gezicht naar de horizon te staren in de hoop een glimp op te vangen van de Westland Stars MU18. Maar we kwamen niet eens in de buurt.
Dus dat.
Turnovers, vrije worpen, nog meer te zeuren op het spel van de Green Stars? Nee hoor. Dat was het. (behalve dan dat we veel misten vanwege de eerder genoemde houten borden waar de bal, als je die er heel rustig tegen het bord aan legde, zo hard van terug kwam dat hij aan de andere kant dwars door de muur van gewapend beton heen knalde. Maar het houten bord is een externe factor, dus die tellen we niet mee. Maar ze waren echt bunkerhard. Echt.) De vele turnovers en de gemiste vrije worpen maakten in de laatste minuten het verschil. In minuut drie van het vierde kwart stond het 35-38 voor Jump IJsselstein. Daarna scoorden de Stars niet meer en schoot IJsselstein er nog zes in. De Stars konden niet meer. Moegestreden. Afgemat. Uitgeput. Op.
En dat was logisch.
Want in de 33 speelminuten er voor werd er door de Green Stars MU18 gestreden als leeuwen. Na het eerste kwart stond het bijvoorbeeld 7-14. Suzanne, Anysa en Danielle speelden alsof ze twee meter waren, zoveel verdedigden stops maakten ze, zoveel rebounds pakten en zo dominant waren ze in de bucket. Heel lang had de tegenstander aanvallend geen antwoord op de heerschappij van de Drie Giganten. Salo en Sally waren wederom de peper in het team. Elke keer als Salo en/of Sally los gingen in de verdediging, telde de coach van de tegenstander het aantal Stars omdat het leek alsof er zes of zeven Green Stars in het veld stonden. Salo en Sally zien verdedigen is een beetje alsof je Picaso ziet schilderen. Naomi en Danica namen wederom de rol van Ongrijpbare Guard voor hun rekening. Puur op snelheid en op lef sneden ze dwars door de ijzersterke verdediging van IJsselstein. Full court press, half court press, maakte allemaal niet veel uit, Naomi en Danica kwamen er meestal wel doorheen. Meestal. Niet altijd. Maar vaak wel. Sensationele aanvalsdieren, die twee. Lastig was wel het passen op volle snelheid vanuit de press van IJsselstein en het feit dat de bal regelmatig na een goede lay-up alsnog van de ring afrolde.
Dubbele cijfers waren er voor Danica (10 pt) en Danielle (10 pt), die een hele goede wedstrijd neerzette met goede drives naar de basket, verdedigende rebounds en slim spel rondom de bucket. De dubbele cijfers van deze twee waren echter niet mogelijk zonder de ontembare werklust van Anysa, Suzanne, Sally, Salo en Naomi. Als dit team als een team speelt -en dat is eigenlijk elke wedstrijd- dan is dit een heel eng team voor tegenstanders.
Iedereen speelde met lef. Iedereen durfde. We vochten voor elkaar, ook toen we uitgeput raakte in het vierde kwart. We stonden te bikkelen in de verdediging. De tegenstander zat hem drie kwarten echt te knijpen. Wij heersten. Maar de wedstrijd duurde helaas net vijf speelminuten te lang. Dat heb je wel eens en dat is balen, maar geen reden om niet uitermate trots te zijn op wat we daar in die sporthal in IJsselstein neer hebben gezet op het veld. Dit is verliezen met je hoofd omhoog, vechtlust in je hart en ogen op standje vuur.
Goed gedaan, meiden.
Comment here
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.