BARENDRECHT – Dat U16-2 een populair team is, bleek wel uit de voorbereidingen voor alle feesten en bijeenkomsten die die avond nog afgelopen moesten worden. Nadat die puntjes waren geregeld, vertrokken we richting Barendrecht om het tegen koploper Binnenland op te nemen. Normaal is het bij een tweede jeugdteam erg afhankelijk van de wedstrijden van het hogere team en het jongere team daaronder wat de samenstelling van de dag wordt. Dat geldt in enige mate voor ons, maar niet voor het U16-3 team van Binnenland, waarvan de coach vorig jaar nog vertelde genoeg spelers te hebben voor vier teams, maar niet genoeg kader en er zelfs een stop is.
Aangekomen in de zaal was Eagle-held Robert Brandon de U18 van Rotterdam aan het coachen. Ondanks dat Rotterdam nog ongeslagen is, was er dit keer overtime nodig om ook van Binnenland te winnen.
Ondertussen werd de enkel van Zoë nog even professioneel ingetapet met een oud rolletje dat de coach nog in zijn tas had (wat kan daar mis mee zijn?), alsook twee vingers van Sanna. Tijdens de overtime op het andere veld hadden wij al warm gelopen, elke tegenstander 9 maal een fijne wedstrijd toegewenst alsook de tweekoppige tafel en de ene scheidsrechter en hadden wij hetzelfde 15x toegewenst gekregen. Genoeg volk in de zaal, niemand die de ene scheidsrechter ging bijstaan. Met al die fijne wensen en een blik op de stand, Binnenland ongeslagen bovenaan, wij wel geslagen en halverwege het rechterrijtje, moest het ook wel kunnen. Dat vertrouwen kreeg snel een deukje toen een Binnenlander met een stapje extra Yaniek passeerde en daarna een drietellenritme inzette waarbij wij hadden getimed om bij de tweede tel omhoog te springen voor het blok, met daarom een p voor de Eagles als gevolg.
Aanvallend hadden we prima kansen en was het jammer dat niet alle goede drives van Sanna en Zoë beloond werden met een score. De drives van de jongens waren lastiger, ook omdat ze daarbij het veld werden uitgeduwd. Aan de andere kant had Sanna geen klagen toen ze een Wrestelmania elbow drop deed op haar tegenstander en Harm een knietje teruggaf aan een tegenstander.
We hadden al drie weken getraind op het innemen van de bal tegen een press die Binnenland, zoals voorspeld, speelde. Onze U14 invaller Thys was daar niet bij, maar hij stond meestal eigenlijk wel goed en van de andere 2 vooraan vaak eentje net niet. Als de overige 2 spelers dan ook nog hun posities verlaten om te “helpen”, komt het getrainde niet echt uit de verf. Desondanks konden we de bal eigenlijk altijd vrij makkelijk in het spel brengen. Zo goed was de press ook al weer niet of zo goed waren wij van ons zelf al, ondanks al die overbodig getrainde patroontjes. Verdedigend stonden we best goed al kan de tegenstander er nog steeds langs dribbelen als het schakelmomentje om mee te bewegen iets te lang duurt. Dat de helpside er dan niet altijd vol voor ging om de stevige nummer 13 op te vangen die met knie vooruit en de bal achter zijn hoofd naar de ring ging, kon wel begrepen worden.
In het derde kwart ging Binnenland over op een double-teaming op de guard en dat was wel een fuik waar we vaak inliepen. Of eigenlijk liep de fuik tegen ons aan en moesten we wat knietjes incasseren om niet over de zijlijn geduwd te worden. De scheidsrechter “floot wat hij zag”, wat meer had kunnen zijn als hij ook in het veld had gelopen en niet als een grensrechter bij de voetbal aan de andere kant langs de zijlijn, wat ook tot verwarrende situaties leidde bij het afgeven van de bal bij vrije worpen. Een tegenslag in het derde kwart ontstond nadat Harm twee tegenstanders voorbij was en op weg naar de basket. Een derde kroop onder hem en wist hem zo over de zijlijn te kegelen. Een p zag de grensrechter er niet in vanaf de middellijn, maar hij had wel knap door dat Harm toch niet verder kon spelen ondanks dat Harm en zijn teamgenoten hartelijk om de situatie aan het lachen waren. Normaal is het uitvallen van Harm een groot verlies, maar de tegenstander was zich nog steeds aan het afvragen wat er nou te lachen viel en verslapte daardoor. Ook door ons karakter bleven wij gewoon doorspelen en passten net iets eerder en beter bij de double-teaming waardoor er alsnog lekker gespeeld is, ondanks de dikke nederlaag. Speciale dank aan U14 invaller Thys: zonder hem hadden wij veel lastiger onder de press uitgekomen en zo hebben we, ondanks het verlies, een leuke wedstrijd gespeeld. Na het uitwisselen van felicitaties en dankzeggingen bij de line-up na afloop, bleek de tape om Zoë’s enkel inmiddels volledig afgebladderd. Tijd om maar weer een nieuw rolletje aan te schaffen en deze dan over drie jaar weer eens tevoorschijn te halen voor net zo’n situatie. Als dat zover is, komt er zeker weer een verslagje van.
