Hendrik-Ido-Ambacht – De wedstrijd tegen Flax Field Fighters was zeker nog belangrijk voor de competitie: bij verlies zou FFF uitgeschakeld zijn en zou het kampioenschap de week erop beslist worden tussen de Eagles U16-2 en River Trotters.
De Eagles bezetting was echter lastig vanwege gelijktijdige wedstrijden met U14-1 en U16-1 waar wij spelers uit putten. Pepijn was gelukkig met ons mee – ook uit nostalgische overwegingen omdat Merel de Spaanse uitwisselscholiere Claudia had meegenomen. Vorig jaar had Pepijn die van hem meegenomen en werd er uit bij RZ gewonnen: echt een geluksbrenger dus. Zo sfeerloos en groot als de Enk van RZ is, zo klein en vol van geluid was deze sporthal: het publiek moet gewend zijn om voetbal te kijken want elke score werd toegejuicht alsof het de 1-0 in blessuretijd was. Zelfs een niet zo’n hoge eindscore van 47 punten is dan erg veel van het goede. Maar goed, eerst gingen we Jamel ophalen bij, hoe toepasselijk, de Madridlaan. Het was reuzegezellig in de auto en net als bij Pepijns uitwisselscholiere werden de pogingen voor een gezellig gesprekje in ons beste Engels al weer vlot gestaakt om in het Nederlands de weg te vervolgen. Na gelachen te hebben omdat Sid de shirts was vergeten, maar er nog redelijk op tijd achter was gekomen, begon het warmlopen. In die tijd zat de coach zich in een andere zaal al continu af te vragen hoe laat de basketball nou wel zou beginnen want de volleybal schepte er nog een setje bovenop twee minuten voor aanvang van zijn wedstrijd en wat zouden ze toch in godsnaam doen met die enorme tribunes die tot halverwege de basketballbelijning stonden. Een minuutje later werden deze zorgen weggenomen toen Merel hem en Claudia kwam ophalen en begeleiden naar de juiste hal.
Eerder had competitiegenoot Jump ’80 ons al afgeraden om überhaupt naar deze wedstrijd toe te gaan, omdat de scheidsrechters thuisfluiters zouden zijn. Wij konden ons niet voor stellen dat je niet naar een wedstrijd zou gaan of zelfs zou weglopen en wilden gewoon een leuke, spannende pot basketball spelen. Ondanks dat we slechts met zijn zessen waren maar wel met een geluksmascotte in de vorm van Claudia uit Zaragoza (ja ik weet dat dat niet Madrid is, maar het leg toevallig wel ook in Spanje!). Voor Jolien is het leuk te weten dat je echt veel jonger dan U14 kunt aanschrijven, zolang je er maar een volwassene bij zet die er de hele tijd allerschattigste foto’s van maakt. Ze deden het overigens waarschijnlijk prima hoor; Kees zal tevreden zijn dat ook de missers van de vrije worpen waren genoteerd. Dat de periodes volgens het wedstrijdformulier niet langer duurden dan 25 seconden komt bij alle leeftijden van tafelaars voor.
Gedurende de eerste minuten begon er meer begrip voor de actie van Jump’80 te komen. Toen Merel werd gewisseld met Merih, kreeg ze de opdracht om te wisselen van mannetje met Bram. Ergens in de communicatie ging het mis en liep Bram naar de zijkant in plaats van Merih. Bram was nog in het veld toen de scheidsrechter de bal aan de tegenstander gaf om in te nemen. Bram werd teruggestuurd door de coach want het was immers Merih die moest wisselen. Vreemd genoeg vond de scheidsrechter niet dat ze de bal te vroeg had afgegeven en kreeg de Eagles coach een technische fout omdat hij 6 spelers in het veld had staan.
De tegenstander speelde een lastige zone en de molen kwam niet echt op gang. Maar soms vonden wel een gaatje, de tikkies op de armen en onderarmen tegen de nek bleven onbestraft en maakten het erg moeilijk om te scoren.
Volgens de Peter R. de Vries redenatie was de situatie inmiddels ronduit verdacht, maar met een tussenstand van 24-6 is het een zwaktebod om de scheidsrechters hiervan de schuld te geven. En toch hè: de tweede helft wordt er dan redelijk normaal gefloten en gaat het gewoon gelijk op. Scheidsrechters en coach hebben dan al wat over en weer geroepen over de hoofden heen van de schattige tafelbezetting en de belofte die de coach wordt toegeschreeuwd dat ‘schreeuwen niet helpt’ blijkt dan toch niet helemaal uit te komen. We hebben achterelkaar uitgespeelde kansen, krijgen nu p-tjes mee als we worden geslagen bij een doelpoging (nog geen tweemaal) en zijn er ok mee dat we, in onderling overleg, toch zijn gebleven. Een paar incidentjes zijn er nog wel. Zo probeert een tegenstander Merih over de zijlijn te duwen. Merih is begrijpelijk kwaad en na zijn ‘hé maat!’ en het juist inschatten van de onderlinge fysieke verhoudingen, vlucht zijn tegenstander. De scheidsrechter hoort als enige ook een scheldwoord uit Merih’s mond en geeft hem tot onze verbijstering een T.
Dus, hoewel we dieper in de problemen zaten dan Rocky Balboa halverwege Rocky 1 tot en met 10 bij elkaar opgeteld, rechten we de rug, stappen over onze schaduw heen, laten de eerste helft achter ons, veren terug, etc., etc. Het derde kwart willen de ballen er nog niet in, maar het vierde kwart valt het dan wel redelijk en hierin scoren we meer dan de helft van onze punten. Net als wij wel eens doen neemt de coach een time-out vlak voor tijd om de laatste score te pakken; wij voorzien een reeks aan screens en halen daar de angel uit door snel een zone neer te zetten. We onderscheppen de bal en de laatste aanval is dus voor ons. Ondanks dat verliezen we nog steeds behoorlijk ruim, maar wel met opgeheven hoofd. Volgende week al weer de laatste wedstrijd dit seizoen thuis tegen River Trotters en dat wordt vast veel leuker.