MAASSLUIS – Het kampioenschap voor U14 ging tussen Hurricanes en Green Eagles. De Eagles waren al uitgespeeld en hadden een beter onderling resultaat, maar als Hurricanes in de laatste wedstrijd bij Squirrels zou winnnen was Hurricanes kampioen. De uitnodiging van de sportieve Squirrels ploeg om hun te komen aanmoedigen stond nog van vorige week. Zeg wat vaker “ja” was de speech van Hans Dries op het kampioensgala waar we geweest waren en weer naar toe wilden. Dus, op onze vrije zaterdag, togen we met vrijwel het complete U14-1 team naar Berkel, aangevuld met ouders die een mogelijk kampioenschap ook niet wilden missen. Het zou een goede dag kunnen worden, maar het zou ook zo kunnen zijn dat we met schaamrood op de kaken door de zijdeur weggehoond zouden worden door het eveneens meegereisde Hurricanes publiek. Het begin waren we nog wat mat en onwennig met het “let’s go eag/eh: squirrels” maar aan het eind zat dat er goed in. De wedstrijd was spannend waarbij Hurricanes het bekende spelbeeld leverde waarin het veel uitmaakte of hun twee beste spelers op het veld stonden. Die kwamen vlot in foutenlast en vanaf het tweede kwart nam Squirrels een kleine voorsprong, bouwde die uit tot 18 punten, om die halverwege het 4e kwart te zien slinken tot 5 punten. “Defense!” werd nu hard meegeschreeuwd en elke Squirrels score werd met staand gejuich beloond. Toen stond de tijd “0” en renden de Eagles het veld op om de Squirrels te high-fiven die daarin enthousiast mee gingen. Iets te vroeg, want de tijdwaarnemer was vergeten dat na een score in de laatste 2 minuten van de 4e periode de tijd stil staat. 10 seconden later renden we alsnog het veld op want we waren kampioen. Na afloop naar de bar, de Squirrel coaches wat aangeboden die een biertje namen en niet door hadden dat ze ook een heel vat, een Dom Pérignon of een meerderheidsbelang in Google hadden kunnen krijgen van de euforische Eagles. Sportief kwam de aanvoerder van Hurricanes ons feliciteren en toen was het tijd om naar Maassluis te gaan.
Het nieuws was snel gegaan: onderweg maakten we al wat hachelijke situaties mee van mensen die luid toeterend en uit het raam hangend ons toejuichten. Gelukkig werden we bij Vlaardingen opgewacht door het politie-escorte dat ons naar de Maaslandse busoverstap dirigeerde. Dus wij met zijn allen op de platte kar om, vooraf gegaan door de muziekkapel die nog opvallend veel adem had zo gelijk na de koningsdag, naar het centrum te rijden. Het massaal toegestroomde publiek was al aardig opgewarmd, al kwam Lee Towers met zijn versie van “Fly like an Eagle” niet helemaal uit zijn woorden wat ook niet echt nodig was want het publiek overstemde de voormalig kraanmachinist. Hij kwam, na toespraak en bloemen van de burgemeester, sterk terug met “You’ll never walk alone” waarbij op de achtergrond flitsen van onze wedstrijden werden geprojecteerd. Hard werken, teamwork, tegenslagen overwinnen en liefde voor het basketball kwamen in ieders gedachten op en zorgden dat er hier en daar een traantje moest worden weggepinkt. Hierna was het tijd om helemaal los te gaan, al werden de bierdouches met gesloten monden ondergaan (U14 hè). De avond was nog jong en menig U14er lag zelfs pas na 22:00h in bed, dromend van het volgende seizoen.
