MAASSLUIS – Dat de Green Eagles U12 tegen niemand kansloos is in de Haydnlaan is al vaak bewezen. Toch zagen sommige spelers op tegen de return met Rotterdam; uit waren we rondweg afgedroogd. Toen deden echter enkele spelers mee van hun landelijke team die er deze keer niet bij waren. Zonder de zieke Sanna en geblesseerde Emre, maar nog steeds met een compleet team van 12 spelers begonnen we aan de wedstrijd.
De eerste van 8 periodes verliep echter slecht: na 2 minuten stonden we al 0-6 achter en bleek de nummer 8 een gevaarlijke tegenstander. Extra gevaarlijk omdat hij naast enkele scores Jarno diverse ellenbogen gaf. Gelukkig weerhield dat Jarno er niet van om twee keer te scoren. Zo gingen we de tweede periode in met een 4-8 achterstand. Met verdedigers als Lars, Rami en Pepijn hielde we het nu beter dicht. Rik kon het geoefende verdedigend voetenwerk botvieren op de snelle dribbelaar nummer 34. Dankzij de scores van Gene kwamen we weer op gelijke hoogte. Het lange team met Tim, Bryce en Merel wat hierna er in kwam kon alleen foutief worden afgestopt. Maar liefst driemaal mochten we in 4 minuten aantreden op de vrije worplijn met wisselend succes. De gewone scores gingen er ook in al werd Jarno wederom soms gemeen tegengewerkt. Met 18-10 voorsprong gingen we de laatste periode voor de rust in. Elisa wist als enige te scoren in deze spannende periode, waarin Rami de muur van de Haydnlaan weer een stukje naar achteren kopte na een val. Het geschrokken publiek riep om ijs (dat een hoogzwangere uiteindelijk ging halen), maar ruim binnen de K.O. 10-tellen stond Rami weer en besloot zich de speeltijd niet te laten ontnemen en dóór te spelen.
Op slag van rust werd Gene zijn arm door de nummer 8 nog omgedraaid, waarmee de animo bij rust om deze grote speler te verdedigen bij een aantal weg was. Op de vraag wie hem dan wel wilde aanpakken in de tweede helft staken Tim, Lars, Merel en Pepijn onmiddellijk hun hand op waarmee dit probleem ineens een luxe-probleem voor de coach werd.
Dat deze verdedigers hun werk goed deden bleek uit het feit dat hij nauwelijks meer scoorde. Hierna waren er ook minder verongelijkte gezichten aan de Eagles kant over het harde spel. Niet dat het spel niet meer hard was; zo beet nummer 16 à la Suarez in Merel haar vinger, maar we trokken ons hier minder van aan. Een teken dat we met deze wedstrijd zelf ook weer een stukje aan mentaliteit hebben gewonnen.
Door scores van nummer 34 – die deze periode overigens helemaal niet mocht spelen – kwam Rotterdam snel langszij. Hiermee werd het onze zoveelste puntje-puntje game in de ze competitie. Naarmate de tweede helft vorderde steeg de spanning in de ploeg en zoals dat vaak gaat, gaat dat ten koste van de rust en kalmte. De genomen kansen waren gehaast en als er al gepasst werd was deze vaak net niet zorgvuldig genoeg. En als er gedribbeld werd, leken we wel als een magneet aangetrokken te worden naar hun beste verdediger wat in eerste instantie tot balverlies leidde.
Scores van Pim, Elisa, Jarno en Merel hielden ons in de wedstrijd, maar in de 7e periode wist Rotterdam een gaatje te slaan van 4 punten. Ondanks de snelle score van Tim in de laatste periode konden we daarna de vrijstaande Ranya en het netje niet meer vinden. Een score in de laatste minuut van Rotterdam bracht de eindstand op 33-37.
Wéér net verloren maar wel weer een waardevolle ervaring opgedaan voor de rest van de basketbalcarrière.
Dat de Green Eagles U12 tegen niemand kansloos is in de Haydnlaan is al vaak bewezen. Toch zagen sommige spelers op tegen de return met Rotterdam; uit waren we rondweg afgedroogd. Toen deden echter enkele spelers mee van hun landelijke team die er deze keer niet bij waren. Zonder de zieke Sanna en geblesseerde Emre, maar nog steeds met een compleet team van 12 spelers begonnen we aan de wedstrijd.
De eerste van 8 periodes verliep echter slecht: na 2 minuten stonden we al 0-6 achter en bleek de nummer 8 een gevaarlijke tegenstander. Extra gevaarlijk omdat hij naast enkele scores Jarno diverse ellenbogen gaf. Gelukkig weerhield dat Jarno er niet van om twee keer te scoren. Zo gingen we de tweede periode in met een 4-8 achterstand. Met verdedigers als Lars, Rami en Pepijn hielde we het nu beter dicht. Rik kon het geoefende verdedigend voetenwerk botvieren op de snelle dribbelaar nummer 34. Dankzij de scores van Gene kwamen we weer op gelijke hoogte. Het lange team met Tim, Bryce en Merel wat hierna er in kwam kon alleen foutief worden afgestopt. Maar liefst driemaal mochten we in 4 minuten aantreden op de vrije worplijn met wisselend succes. De gewone scores gingen er ook in al werd Jarno wederom soms gemeen tegengewerkt. Met 18-10 voorsprong gingen we de laatste periode voor de rust in. Elisa wist als enige te scoren in deze spannende periode, waarin Rami de muur van de Haydnlaan weer een stukje naar achteren kopte na een val. Het geschrokken publiek riep om ijs (dat een hoogzwangere uiteindelijk ging halen), maar ruim binnen de K.O. 10-tellen stond Rami weer en besloot zich de speeltijd niet te laten ontnemen en dóór te spelen.
Op slag van rust werd Gene zijn arm door de nummer 8 nog omgedraaid, waarmee de animo bij rust om deze grote speler te verdedigen bij een aantal weg was. Op de vraag wie hem dan wel wilde aanpakken in de tweede helft staken Tim, Lars, Merel en Pepijn onmiddellijk hun hand op waarmee dit probleem ineens een luxe-probleem voor de coach werd.
Dat deze verdedigers hun werk goed deden bleek uit het feit dat hij nauwelijks meer scoorde. Hierna waren er ook minder verongelijkte gezichten aan de Eagles kant over het harde spel. Niet dat het spel niet meer hard was; zo beet nummer 16 à la Suarez in Merel haar vinger, maar we trokken ons hier minder van aan. Een teken dat we met deze wedstrijd zelf ook weer een stukje aan mentaliteit hebben gewonnen.
Door scores van nummer 34 – die deze periode overigens helemaal niet mocht spelen – kwam Rotterdam snel langszij. Hiermee werd het onze zoveelste puntje-puntje game in de ze competitie. Naarmate de tweede helft vorderde steeg de spanning in de ploeg en zoals dat vaak gaat, gaat dat ten koste van de rust en kalmte. De genomen kansen waren gehaast en als er al gepasst werd was deze vaak net niet zorgvuldig genoeg. En als er gedribbeld werd, leken we wel als een magneet aangetrokken te worden naar hun beste verdediger wat in eerste instantie tot balverlies leidde.
Scores van Pim, Elisa, Jarno en Merel hielden ons in de wedstrijd, maar in de 7e periode wist Rotterdam een gaatje te slaan van 4 punten. Ondanks de snelle score van Tim in de laatste periode konden we daarna de vrijstaande Ranya en het netje niet meer vinden. Een score in de laatste minuut van Rotterdam bracht de eindstand op 33-37.
Wéér net verloren maar wel weer een waardevolle ervaring opgedaan voor de rest van de basketbalcarrière.